26 februari (ik was toen 30w en 1d zwanger van onze tweeling) werd ik opgenomen ivm een verkorte baarmoederhals en harde buiken. Binnen 24 uur was de baarmoederhals  van 35mm naar 15mm gegaan. Ik ben toen voor een week opgenomen en heb weeremmers en longrijpers gehad (wat een kloteprikken zeg!) Ook hebben we toen gesprekken gehad met de neonatoloog ivm wat er ons te wachten stond als de tweeling al zou komen. Aan de gyn moesten we aangeven welke vorm van bevallen ik graag wilde. Heb toen gezegd dat ik een keizersnede wilde. Dit omdat kindje 1 in stuit lag en kindje 2 dwars. Dus de kans op alsnog een keizersnede voor kindje 2 was erg groot. Gelukkig gebeurde er die week niks. Op vrijdag 4 maart mocht ik weer naar huis met volledige bedrust. Iedere week op controle en ik voelde me prima! Ik had een ziekenhuisbed midden in de woonkamer staan dus ik lag niet moederziel alleen boven. Ik verveelde me overigens wel te pletter.

18 maart wederom controle in het ziekenhuis. Ik was toen 33 weken zwanger. De controle was goed! De baarmoederhals niet verder verkort en de kindjes deden het goed. Wel vertelde ik dat ik het idee had dat de buik behoorlijk was gezakt. Maar met een tweeling kon dat inderdaad zo zijn. Kindje 1 lag nog in een stuit en kindje 2 lag nog steeds dwars.

Zondag 20 maart kregen we in de middag visite en we hebben gezellig zitten kletsen. Ik voelde me goed ondanks de harde buiken die ik al weken had. Toch was het vriendlief die me zei het ziekenhuis te willen bellen. De visite was net weg en het was hem opgevallen dat de harde buiken om en nabij de 6 minuten kwamen. Voor mij waren de harde buiken al zo gewoon na al die weken dat het mijzelf niet was opgevallen. Ja ik voelde ze wel maar ik schonk er niet al teveel aandacht aan. Toch het ziekenhuis gebeld en we mochten meteen langskomen. Ik werd op een verloskamer gelegd en aangesloten op een ctg apparaat. Op het ctg waren inderdaad de harde buiken te zien. Ik werd getoucheerd en er was geen verandering van de baarmoederhals of dergelijke. Nog een echo gehad van de tweeling en alles was prima in orde. Volgens de gyn zag hij geen reden me daar te houden want ik had alleen harde buiken die niks deden en ik was zeer zeker nog niet aan het bevallen. Ik moest lekker mijn bed induiken en proberen te slapen. Dus na een uurtje of 4 mochten we weer naar huis. Het zat me echter niet lekker. In de auto zeiden we tegen elkaar dat we het idee hadden dat ik einde van de week niet meer zou halen.

Om 21.30 waren we weer thuis en we kropen moe in bed. Ik had ontzettende last van mijn rug en vriendlief moest continu tegendruk geven. Ook kon ik steeds het bed uit om te plassen. Zowat om de drie kwartier kon ik het toilet weer begroeten. De harde buiken zijn er ook nog steeds alleen nu om de 5 minuten. 's nachts kreeg ik er ook nog ineens wat diarree bij. Om 5 uur weer naar het toilet. 10 over 5 weer het bed in en kwart over 5 kon ik er weer uit. Ik loop richting de badkamer (meteen bij onze slaapkamerdeur rechts) en ik krijg een schop van een van de kindjes. Ik voel een grote knak en ik hoor een giga plens. Ik roep naar vriendlief dat mijn vliezen zijn gebroken en hij staat meteen naast het bed. Ik knip de lamp van de overloop aan. Dan zie ik het. Overal bloed. De muren, lichtschakelaar en de deur zitten helemaal onder. En ik zie dat druppels bloed van de trap naar beneden sijpelen. Ik ben totaal niet in paniek. Vriendlief daarentegen raakt wel in paniek. Hij pakt de telefoon en belt meteen 112. Zo goed en zo kwaad hij kan legt hij met mijn commentaar uit wat er aan de hand is. Daarna belt hij het radboud ziekenhuis dat we eraan komen (achteraf doet de 112 dienst dat maar dat wisten we niet). Ik sta ondertussen nog steeds in al dat bloed. En het bloed blijft maar stromen. Ik heb ook harde buiken om de drie minuten. Ik moest supernodig plassen maar merk daar ineens niks meer van. Na ongeveer 10 minuutjes horen we de sirene van de ambu. De voordeur staat open en 2 mannen komen binnen. 1 blijft beneden en zet de brancard klaar. De ander komt naar boven. Als hij boven komt en al het bloed ziet zie ik dat hij wat schrikt. En dan begin ik een beetje overstuur te raken. Ik wordt ook ineens gruwelijk bang dat er wat met de kindjes is. Dat ik zelf nog steeds veel bloed verlies dat valt me niet eens op. Ik denk alleen aan de kinderen. Het zal toch niet na al die jaren mmm en verdriet enzo dat we ze op het laatst toch nog verliezen?

Ik moet naar beneden en zachtjes voetje voor voetje en met hulp van de ambumeneer schuif ik de trap af. vriendlief staat beneden lijkwit toe te kijken. Ik wordt op de brancard geholpen en moet op mijn linkerzij gaan liggen. Dat is het veiligst voor de kindjes wordt me verteld. Ik vraag hoelang het rijden is. We gaan met alle toeters en bellen dus binnen 10 minuten moeten we in Nijmegen kunnen zijn. Normaal rijd je er 20 tot 30 minuten op. Met 200km racen we over de snelweg en met 90km door de bebouwde kom. Ik bloed nog steeds behoorlijk dus ik voel me zachtjes erg moe worden. Ik mag absoluut niet in slaap vallen dus de ambumeneer praat aan 1 stuk door tegen me en ik moet alles beantwoorden. Een infuus prikken durft hij niet aan omdat ik erg moeilijk te prikken ben en de ambulance nogal schommelt.

Eindelijk na 10 minuten komen we aan in het ziekenhuis. Ik heb harde buiken om de 2 minuten en ik bloed nog steeds. Ik wordt op een verloskamer neergelegd en er staan meteen een stuk of 6 mensen om me heen. Er wordt een infuus geprikt en ik wordt getoucheerd. Ik heb 1cm ontsluiting. Ik heb superveel pijn binnen in mn doos dat ik met toucheren gruwelijk aan het gillen ben. En naderhand vraag ik me af of de buren me niet gehoord hebben haha. De harde buiken worden steeds erger. Ze doen veel pijn en ik kom erachter dat ik nog steeds moet plassen. Eerste een echo van de kindjes en die doen het goed. ctg wordt weer aangesloten maar ik vervloek die elastieken banden. Bij elke harde buik doen ze me meer pijn en ik roep dat ze eraf moeten.  Dat gaat niet natuurlijk. Om 6 uur is het wisseling van dienst dus de gyn van overdag wordt in zijn nette kleding de kamer ingetrokken (een klein turks mannetje een kop kleiner dan ik). Hij krijgt geen tijd om een witte jas aan te doen maar wordt gesommeerd om meteen te kijken want niemand weet waar al dat bloed vandaan komt. De gyn van de nacht blijft ook nog. De gyn van overdag wil gaan remmen en schrijft weer weeremmers voor. Ondanks dat heb ik nog steeds die harde buiken. En dan dringt het tot me door dat ik gewoon vanaf die dag ervoor in de middag al wel gewoon weeën heb en niks geen harde buiken. De gyn van gister heeft een behoorlijke inschattingsfout gemaakt krijgen we te horen.

Vriendlief belt ondertussen zijn werk en onze ouders. Schoonmoeder zou eigenlijk samen met mij de babywas gaan strijken maar dat gaat nu niet door. In plaats van babywas te gaan strijken gaat ze nu onze overloop, trap en deur schoonmaken. Al dat bloed moet er natuurlijk af.

Na een uur weeremmers wordt er weer getoucheerd en ik blijk van 1cm naar 5cm te zijn gegaan in een uur. De weeën kan ik nu niet meer wegpuffen en ik jank van de pijn. Ik wordt boos op alles en iedereen en ik begin behoorlijk te schelden. (heb achteraf netjes mijn excuses gemaakt). Afijn de weeremmers blijken niks te doen. Afwachten dus. Maar ondertussen blijf ik bloeden. Heb een infuus met vocht en 1 of ander medicijn dat ervoor zorgt dat er extra snel bloed wordt aangemaakt door mijn lichaam. Er is al naar de bloedbank gebeld en er ligt bloed klaar voor mocht het nodig zijn. Als ik na een uur nog steeds bloed (zo een bedmatje vol steeds) wordt er besloten om een spoedkeizersnede te gaan uitvoeren. Vriendlief vraagt wanneer het gaat plaatsvinden en de gyn zegt vandaag. Dan wil hij weten hoelaat (vriendlief denkt ergens in de middag ofzo) maar de gyn zegt we gaan ze nu meteen halen want ze moeten eruit! Vriendlief raakt wederom wat in paniek.  De gyn van de dag is er ondertussen ook nog steeds (het is 9 uur in de ochtend) en ze gaat samen met de gyn van overdag de ks uitvoeren.

Er worden allemaal mensen opgetrommeld en er moet een katheter geplaatst worden. Maar door al dat bloed zien ze het niet goed en pas bij de derde keer proberen zit het ding goed. Wat een pijn doet dat plaatsen van een katheter zeg!

Dan wordt ik in sneltreinvaart naar de OK gereden. Onderweg komen de 2 gyns op hun stepje voorbij geracet en ik maak er zelfs nog een grapje over.

 Aangekomen bij de OK trekt vriendlief een mooi OKpakje aan. Er wordt ons verteld dat ze 1x de ruggeprik gaan proberen. Lukt het die eerste keer niet dan moet ik onder narcose en kan vriendlief er niet bij zijn. Ik hoop en ik bid zelfs dat het de eerste keer goed mag gaan want wil alles graag bewust mee maken en vriendlief erbij hebben. Gelukkig zit de ruggeprik de eerste keer meteen goed! Ik wordt op een smal OK bedje gelegd en er komt een meneer met een metalen hamertje op me af. Hij begint overal te strelen en ik moet vertellen tot waar ik dat hamertje voel en of het koud of warm is. Steeds na een paar tellen komt hij weer aan met dat ding en ik wordt er bloedchagerijnig van. Vriendlief en de man met de hamer moeten er wel om lachen.......ik niet. Na een paar minuten vraag ik wanneer ze gaan beginnen en tot mijn verbazing krijg ik te horen dat ze al bij de baarmoeder zijn. Dat gaat snel! Ik kan alleen maar denken: ik hoop dat het meteen huilt, laat het aub meteen huilen. Waarom ik dat denk weet ik niet.  En voordat ik het weet hoor ik inderdaad een heel klein iel geluidje. De eerste baby wordt eruit getild. Meteen wordt de baby meegenomen. Ik kan alleen maar huilen en zeggen dat het zo een klein baby'tje is. We weten niet wat het is dus een co-assistent loopt erachteraan en komt terug om te vertellen dat het een meisje is. Op dat moment wordt de tweede baby geboren. De baby kijkt met wijd open oogjes rond. Het is een jongen! Ook hij wordt meteen weggebracht. Vriendlief gaat mee en ik wordt weer gehecht. Ondertussen komt de co-assistent weer binnen en vraagt aan mij hoe de kindjes gaan heten. Door alle hectiek weet vriendlief het niet meer zo goed (ja okee.......ik wist ook pas 19 maart de naam voor het tweede kindje). Ik vertel hem dat ze Lynn en Sem gaan heten. Dan ineens komen er twee couveuses binnen en daar liggen ze dan. Superklein en aan de zuurstof. Maar wat doen ze het goed, wat zijn ze mooi en zo van ons!

Ik wordt naar de verkoeverkamer gereden en na anderhalf a twee uur wordt ik opgehaald door vriendlief en een zuster en mag ik naar de afdeling. Lynn en Sem liggen op de Nicu. 's middags om half 5 mag ik dan eindelijk naar ze toe!